Józef Wesołowski (Marzec 1945 – Styczeń 1946)
Pierwsze, po oswobodzeniu naszego regionu spod okupacji hitlerowskiej, walne zebranie piłkarskich działaczy powołanego województwa śląsko-dąbrowskiego, odbyło się 15 marca 1945 roku. Na nim wybrało prezesa Śląskiego Okręgowego Związku Piłki Nożnej, którym został prezydent Katowic Józef Wesołowski. Urodził się 3 grudnia 1889 roku w Tarnopolu. Był inżynierem budowy maszyn, wojskowym i działaczem samorządowym oraz sportowym. Ukończył Instytut Chemii w Innsbrucku, a jako żołnierz piechoty legionowej w 1918 roku brał udział w rozbrajaniu Austriaków oraz w wojnie polsko-ukraińskiej w 1919 roku i w wojnie bolszewickiej w 1920 roku, będąc adiutantem generała Władysława Sikorskiego. Po przejściu do rezerwy pracował miedzy innymi jako inspektor pracy w Katowicach i prowadził działalność konspiracyjną w Armii Krajowej na terenie Krakowa. Od 5 lutego do 13 listopada 1945 roku, w zorganizowanym przez siebie Zarządzie Miejskim, pełnił obowiązki prezydenta Katowic. Zmarł w 1954 roku. Pochowany został na cmentarzu przy ul. Sienkiewicza w Katowicach.
Józef Salcewicz (Styczeń 1946 – Sierpień 1946)
20 stycznia 1946 roku miejsce byłego już prezydenta Katowic Józefa Wesołowskiego zajął ówczesny wicewojewoda Józef Salcewicz. Rolę prezesa Śląskiego OZPN pełnił pół roku, czyli do wyjazdu do Warszawy. Urodził się 26 lipca 1899 roku w Dowolu, w powiecie dyneburskim na Łotwie, gdzie w 1918 roku rozpoczął studia chemiczne na Uniwersytecie Ryskim. W 1920 roku przyjechał do Polski i po okresie służby wojskowej, od 1921 roku, kontynuował studia na Politechnice Warszawskiej, w 1935 roku zdobywając tytuł doktora nauk chemicznych. W 1937 roku rozpoczął pracę w koksowni Pokój w Nowym Bytomiu. Od października 1939 roku ponownie pracował w Warszawie, gdzie w 1941 roku rozpoczął działalność polityczną jako socjalista. Walczył w Powstaniu Warszawskim, trafiając do obozu jenieckiego, a powrocie z niewoli zaczął pracować w tworzących się strukturach państwowo-przemysłowych. Między innymi był zastępcą dyrektora naczelnego Zarządu Przemysłu Hutniczego w Katowicach, wicewojewodą śląsko-dąbrowskim, a następnie od lipca 1946 roku wieloletnim wiceministrem przemysłu, przemysłu i handlu, górnictwa, hutnictwa oraz przemysłu ciężkiego, jednocześnie awansując w hierarchii politycznej, aż do funkcji zastępcy członka KC PZPR. Od stycznia 1950 roku kierował Katedrą Chemiczną Technologii Węgla na Politechnice Śląskiej w Gliwicach jako profesor nadzwyczajny, a od 1963 roku jako profesor zwyczajny. Uchodził za jednego z niewielu specjalistów chemicznej przeróbki węgla kamiennego, do 1969 roku będąc doradcą ministra przemysłu ciężkiego. Zmarł 31 grudnia 1981 roku w Warszawie, gdzie został pochowany na Cmentarzu Wojskowym na Powązkach.
