Kazimierz Ulewicz (październik 1948 – luty 1951)
Urodzony 27 września 1915 roku w Woźnikach. Stanął na czele związku wojewódzkiego w trudnym okresie politycznych represji okresu stalinowskiego. 2 października 1948 roku został ustanowiony „pełnomocnikiem PZPN”. O atmosferze tamtych lat najlepiej świadczą doniesienia prasowe oskarżające ówczesnych działaczy o „wrogie klasowo nastawienie do sportu robotniczego” czy o „faworyzowaniu klubów niezwiązanych z ideologią Polski Ludowej”. Natomiast decyzja specjalnej komisji Głównego Komitetu Kultury Fizycznej o „dożywotniej dyskwalifikacji szkodników sportu ludowego na Śląsku” uderzyła w najbardziej zaangażowanych działaczy. Kazimierz Ulewicz zastąpił Jerzego Ziętka. Zgodnie z zaleceniem piłkarskiej centrali przygotował w trybie pilnym nadzwyczajne walne zebranie Śląskiego OZPN, na którym 26 stycznia 1949 roku został formalnie wybrany prezesem OZPN, przemianowanego na Sekcję Piłki Nożnej Wojewódzkiego Komitetu Kultury Fizycznej. Przez wiele lat działał w Okręgowym Związku Piłki Nożnej w Katowicach jako wiceprezes do spraw organizacyjnych. W tej roli wystąpił między innymi w gronie działaczy, którzy 5 sierpnia 1970 roku, po znakomitym meczu finałowym Pucharu Polski na Stadionie Śląskim, w obecności 50 tysięcy widzów gratulowali Górnikowi Zabrze zwycięstwa 3:1 z Ruchem Chorzów. Zmarł 5 sierpnia 1973 roku w Katowicach.

Karol Feliks Krawczyk (luty 1951 – styczeń 1959)
Urodzony 6 września 1910 roku w Wełnowcu (dzisiejszej dzielnicy Katowic). Piłkarską przygodę rozpoczął jako zawodnik KS Bytków, ale znacznie więcej osiągnął jako działacz, umiejętnie wykorzystując swoje wykształcenie ekonomiczne i pedagogiczne. W 1934 roku wszedł do zarządu Śląskiego OZPN, a od 27 lutego 1951 roku do 18 stycznia 1959 roku pełnił funkcję prezesa – do 1956 roku pod nazwą Przewodniczący Sekcji Piłki Nożnej Wojewódzkiego Komitetu Kultury Fizycznej. W 1953 roku wszedł do zarządu Polskiego Związku Piłki Nożnej, a od września 1956 roku do lutego 1957 roku był członkiem prezydium. O jego pozycji w piłkarskiej centrali dobitnie świadczy fakt, że siedmiokrotnie przewodniczył walnym zgromadzeniom PZPN i należał do sztabu szkoleniowego reprezentacji Polski (13 września 1964 – 1 listopada 1965). W 1976 roku został wyróżniony tytułem Honorowego Członka PZPN. Zmarł 17 listopada 1989 roku w Katowicach.